Het babyparadijs

Welcome to Matlab! 60 kilometers aan hobbelige weg en ongeveer 20 gammele bruggetjes verder kwamen we zondagochtend aan in Matlab, een redelijk primitief dorpje met een ziekenhuisje gespecialiseerd in moeder- en babyzorg.

Het ziekenhuis heeft verschillende afdelingen met jonge baby’s en kinderen, maar we hebben deze week vooral mee mogen kijken bij de zwangere vrouwen en de bevallings-afdeling. De bevallingskamer bestaat in totaal uit 4 bedden: 2 bedden voor vrouwen die op het punt staan om te bevallen, 1 bed waarop een vrouw gaat bevallen en 1 bed waar de vrouw kan rusten na de bevalling. En dat allemaal in één kamer, dus privacy is er niet echt.
Omdat we allemaal erg graag een bevalling mee wilde maken, werd al snel de ' babyfoon' geintroduceerd. We gaven een van onze Bengaalse nummers en die zou dag en nacht fungeren als babyfoon, voor als er een bevalling zou zijn. Na een potje kaarten om de groep te verdelen te hebben verloren, zat ik helaas niet bij de eerste groep die zou mogen gaan kijken, maar gelukkig was ik maandagochtend bij de tweede groep aan de beurt toen de babyfoon af ging.

Het was een hele bijzondere ervaring. De weeen werden steeds heftiger en al vrij snel was het begin van het hoofdje te zien. Het was daarna wel even spannend, want de navelstreng bleek om het hoofdje van de baby gedraaid te zitten en de baby zag dan ook een beetje blauw toen het er helemaal uit was. Een zucht van verlichting schoot dan ook door de kamer heen toen we het kindje dan eindelijk (na het leek wel uren, maar waren slechts seconden) te horen huilen. Het was zo bijzonder om eerst zo'n bolle buik te zien en daarna er opeens een gezond kind uit te zien komen! Je weet wel hoe het werkt en hebt het ook al in menig film voorbij zien komen, maar als je er dan naast staat is het toch even andere (moeder)koek!

Een Bengaalse bevalling is (denk ik) wel heel anders dan een Nederlandse bevalling. Op de eerste plaats wordt de vrouw die ligt te bevallen niet echt gesteund of aangemoedigd zoals in Nederland. Iedere vrouw mag één iemand aanwijzen die bij de bevalling mag zijn (meestal de moeder, mannen zijn per definitie niet toegestaan in de bevallingskamer) en naast af en toe een snel schouderklopje loopt die een beetje door de kamer te bonjouren. Het is niet zo dat ze er geen behoefte aan hebben, want bij de tweede bevalling die ik mee maakte pakte het meisje wat ging bevallen mijn hand en die heb ik de hele bevalling lang ook niet meer los gelaten. Dat voelde erg bijzonder. Ik zei trouwens expres ' meisje', want ze was net 18 jaar en het voelde dan ook heel gek dat zij daar een baby lag te baren, terwijl ik ouder ben en er nog lang niet aan moet denken.
Ook de blijdschap en vreugde als het kindje is geboren mis ik hier een beetje. De moeders lachen haast niet als de baby geboren is en ook de zusters zijn niet zo blij en euforisch als ze in Nederland lijken te zijn na een bevalling door bijvoorbeeld het noemen van het geslacht of iets dergelijks. Ze zullen het wel anders uiten, maar ik kon het er in ieder geval niet uithalen.

Een andere hele mooie afdeling in dit ziekenhuis is de zogenaamde “kangaroo-afdeling”. Hier behandelen ze premature baby’s kangaroo-style, oftewel in een soort buidel. Moeders liggen hier het gros van de dag op bed met een kind op hun blote huid en de buidel is er dan om heen gebonden. Door de warmte van de moeder raakt de baby niet onderkoeld (ook door de temperatuur van 10000 graden op die afdeling) en ook het voelen van de hartslag heeft een positief effect op de ontwikkeling van de baby. Het concept werkt en de kindersterfte is hier erg laag.

Naast alleen op het ziekenhuisterrein rondgelopen te hebben, zijn we deze week ook het dorpje zelf ingetrokken. Dat was natuurlijk nogal een happening, want we vallen hier nogal uit de toon qua huidskleur en andere uiterlijke kenmerken (ja echt).
Zo liepen we tijdens onze tocht nietsvermoedend langs een schooltje en binnen enkele seconden stonden er tientallen kiddo’s om ons heen te joelen. Al snel nodigde de directrice ons uit en voor we het wisten stonden we op een soort binnenplein met meer dan honderd kinderen in dezelfde blauwe uniformpjes om ons heen. “How areeee yooou, misss?” en “ Hello madameeeee!” hoorden we aan alle kanten en uit het niets kwamen er kinderen met hun schriftje en pen aanzetten en stonden we opeens handtekeningen uit te delen. Bizar, maar erg speciaal hoe we hier vereerd werden alsof we godinnen waren.

Vannacht heb ik weer baby-duty en ligt de babyfoon naast mijn oor. Hopelijk worden we gebeld en kunnen we er nog een laatste bevalling zien, want morgen is het alweer onze laatste dag hier. Het was echt een superweek en we hebben veel geleerd en zelf mogen doen, zoals bijvoorbeeld het lichamelijk onderzoek van een zwangere vrouw. Ook het feit dat overal waar je kijkt een baby zit, ligt of staat is erg leuk voor ons kroelkontjes en kiekeboe-ers.
Het enige wat ik hier niet ga missen zijn de (letterlijke) plankenbedden, want we hebben nu wel behoorlijke decubituskontjes en ik verlang erg naar het (iets dikkere) matras in Dhaka morgennacht.

Bhāla ghuma dhan'yabāda! (Alvast slaap lekker!)

PS: Helaas helaas, is mijn laptop sinds 2 dagen gecrasht kaput finito einde oefening. Heel af en toe gaat hij nog even aan, maar het meeste van de tijd zit ik treurig naar een zwart scherm te staren. Ik zal mijn mail, skype, facebook en weet ik het allemaal wel niet dan ook een stuk minder regelmatig dan eerst kunnen checken. Just so you know..