Never Ending Peace And Love

Na 24 lange uren met onze haren in de wind in een raamloze trein, bipshobbelend in een bus als een jeepsafari 2.0 en met een slapende Nepalees op mijn schouder, bereikten we dan eindelijk Pokhara, Nepal. Gelukkig samen met onze backpacks, aangezien deze gewoon op het dak van de bus geslingerd werden en zonder vastgelegd te worden al die tijd meehobbelden.

Onze tijd was schaars in Nepal, dus de ochtend na onze aankomst stonden we al om 07:00 naast ons bed om een 5-daagse trekking in de himalaya te starten. Als 3 beroeps-berggeiten hadden we er erg veel zin in. Ook onze gids was erg leuk en zat vol grappen, die we zelfs grappig vonden als we ze weer eens niet konden verstaan met het Nepalese accent.

Al snel kwamen we erachter dat het best een pittige tocht ging worden. Om de tien traptreden waren we steeds totaal uitgeput en moesten we weer even bijkomen. Hijgend sjokten we omhoog, iedere stap en traptrede opnieuw vervloekend en daarbij wensend dat we vaker naar de sportschool waren gegaan. Voor we het eerste dorp bereikten hadden we onszelf al minstens 4x naar beneden willen laten rollen. Echte mietjes waren we. Dag 2 viel ons gelukkig minder zwaar en voor het eerst konden we ook een beetje genieten van de mooie omgeving, vol watervallen, touwbruggetjes en mossige bomen.
Op dag 3 begon de dag al vroeg. In het pikkedonker liepen we de berg op met een zaklamp en het enige wat we om ons heen zagen waren honderden lichtjes die als een pad omhoog slingerden en daarbij de helderste sterrenhemel boven ons. Magisch. Om 06:04 bereikten we, wie had dat oooit gedacht, de top. We waren er! En als cadeautje konden we genieten van een hele mooie zonsopkomst. Het opstaan om 04:30 was het helemaal waard, zelfs voor mij als niet-ochtendmens, en stiekem waren we natuurlijk supertrots.
Na de top daalden we in 2 dagen weer naar beneden af. Dit klinkt makkelijker dan het klimmen, maar was het zeker niet. Ieder spiertje in mijn benen en billen leek een langzame dood te sterven bij iedere stap naar beneden op de ongelijke rotsen en treden, maar somehow we made it, again! Onderweg zijn we in een boeddhistisch dorpje nog aangekleed als heuse traditionele Nepalese vrouwen, ofwel een stel vrouwelijke Ali Baba's. Wie weet wordt het ooit mode in Nederland en worden we heuse trendsetters.

Na onze ervaringen op hoge hoogte was het tijd voor wat avontuur wat lager bij de grond: het Chitwan National Safari Park. We sliepen en relaxten hier in een soort safari-lodges net buiten het park met een veranda voor de deur. Dieren klommen 's nachts over het dak (Yv zei dat het katten waren, maar ik hou vol dat het apen waren) en maakten 's nachts flink kabaal, maar bleven netjes buiten. De spinnen zijn hier helaas ook jungle-grootte, en kwamen in tegenstelling tot de apen gewoon ongevraagd binnen in ons huisje, waar we Junglestyle, zonder klamboes, sliepen.
Frits, Ferdinand en Fransje, onze lieve huisgekko's in India, vonden we best gezellig om op bezoek te hebben. Kareltje de reuzespin heeft echter niet lang van zijn leven mogen genieten binnen onze kamer en eindigde geplet tussen de muur en een slipper.
Toch had ik in het safaripark wel dagen kunnen blijven. Als echte G.I Janes hebben we gekanood tussen de krokodillen, gelopen door tijger- en berengebied en op een olifant door de jungle getrokken. Ook de culturele dingen van de oude stammen hier waren erg leuk om te zien, zoals de volksdansen en de kleinere dorpjes met hutjes van poep met strooien dakjes.
Yv's birthday hebben we hier ook gevierd. Stiekem hadden we een chocoladetaart geregeld versierd met haar naam erop en onze lodge hing vol met vlaggetjes. Ze werd door onbekenden op straat gefeliciteerd in het dorp, de eerste wodka is genuttigd en we hebben haar nieuwe levensjaar zo zeker goed ingeluid.

Onze laatste Nepalese stop was de hoofdstad, Kathmandu. Een leuke stad, met veel kleine straatjes, binnenplaatsjes en een heleboel tempeltjes met de beroemde boeddhistische ogen en vlaggen. De souvenirs zijn nu ook binnen, waarbij ze weinig winst op ons gemaakt hebben. Als ware afding-koninginnen hebben we de Nepalese verkopers versteld doen staan. Je bent een Hollander of je bent het niet.
Ook hebben we hier afscheid moeten nemen van Loes, die in Nederland weer aan de bak mag in het ziekenhuis. En toen waren er nog maar 2 wereldveroveraars.

Nepal was heerlijk rustig. Geen getoeter. Geen fotograferende mensen. Geen schreeuwende riksja-ers. Rust! Never Ending Peace And Love (NEPAL). Zonder wifi en vaak zonder elektriciteit, ver boven of buiten de bewoonde wereld heb ik mijn inner Chi helemaal gevonden. Ik ben weer helemaal zen!
Onze ritmes zijn hier wel totaal naar de ballen. Uitslapen is hier om 07:45 wakker worden en als we het 22:00 zien worden is het echt een latertje geworden. Om alvast een beetje in de sfeer van de komende weken te komen, hebben we hier de eerste (en de tweede, en de derde..) cocktails alvast uitgeprobeerd. Enkel het strand missen we nog hier, maar dat gaat de komende weken helemaal goedkomen bij onze nieuwe bestemming: Thailand!