De wereld is van mij

Na een vluchtig eerste avondje Bangkok vergezeld met enkele cocktails werd ik om 0:00 jarig, maar brak ook de dag aan dat Yvo me zou gaan verlaten voor een paar weken om in Nederland een stom hertentamen te maken. Om 07:00 's ochtends stonden we dus al weer op het vliegveld. Een dikke knuffel, nog een kus en weg was ze.
Nog even zachtjes een zielig 'Happy Birthday to me' en een 'All by myself' gezongen en toen maar in een hoekje gaan zitten huilen, wachtend tot ze terug zou komen. Haha, nee.
Hoewel het natuurlijk heel gek was ineens zonder Yv te zijn, was het de-wereld-is-van-mij-gevoel er eigenlijk al gelijk en heb ik me geen moment alleen gevoeld. Thailand overstroomt van de backpackers.

Maar toen was het dus ook mijn verjaardag. Mensen die me echt goed kennen weten dat mijn verjaardag nog steeds op een kindse manier heilig is en ik verwacht dan ook dat ik die dag alles mag en kan, simpelweg omdat ik jarig ben. Ik besloot al snel dat ik dat gevoel op mijn 21e nog gewoon wilde voortzetten en enkele massages, een pedicure, cocktails en vele nieuwe kleren later was mijn verjaardag in mijn ogen al goed begonnen. Toch wilde ik mijn verjaardag niet de hele tijd in mijn uppie spenderen. Vroeger op de camping was vriendjes maken zo gepiept, maar hoe werkt dat nu?! Gelukkig ontmoette ik na wat mensen aan te spreken 2 hele leuke Nederlandse meiden, Margreet en Anita, die het wel met mij wilde vieren. Margreet vloog die nacht helaas terug naar NL, dus na de nodige verjaardagscocktails zwaaiden we haar uit en waren Anita en ik nog met zijn twee over. Gek, we zaten dus ineens in bijna dezelfde situatie en hadden elkaar precies op het goede moment getroffen. Samen met Anita besloot ik dit jaar maar eens geen taart te eten op mijn verjaardag, maar het op een Thaise manier te vieren. We hadden genoeg moed ingedronken, dus besloten er maar gewoon voor te gaan: 2 knapperige sprinkhaantjes. Een heel naar en vies idee, want ze zien er ook nog gewoon uit als springende beesten, maar we hebben ze helemaal op! Iedereen die zegt dat ze naar kip smaken liegt, het is gewoon smaakloos en daarbij heel droog en extreem schillerig. Volgende keer maar eens een sappig kakkerlakje of crunchy schorpioen proberen, misschien. Met het einde van het leven van de sprinkhaan, was daar dan ook het einde van mijn hele leuke 21e verjaardag.

Als afscheid van Bangkok besloten we de volgende dag na een hele dag cultuur snuiven nog een traditionele thaise massage te nemen in een van de honderden salons op Khao Soan Road, de backpackersstraat van Bangkok. Ik had me niet goed voorbereid over wat het precies inhield, maar bij het woord traditioneel had ik me misschien gewaarschuwd moeten voelen. Bij binnenkomst in de salon zag ik staan dat je energie na een Thaise massage weer vrij door je lichaam kan stromen en je je inner Chi dan makkelijker kunt vinden. Dat hebben we geweten. Onze lichamen werden in houdingen gebracht waarvan ik niet wist dat het anatomisch mogelijk was en we vielen van de ene 'auuuuu' in de andere 'ahhh'. Licht getraumatiseerd, met een gebroken Chi en eigenlijk toe aan een herstelmassage verlieten we de salon en kwam er zo een pijnlijk einde aan Bangkok.

De dag erna ben ik samen met Anita een aantal dagen naar Kanchanaburi geweest. Hier hebben we de birmaspoorlijn en enkele begraafplaatsen uit de WOII bezocht, wat erg indrukwekkend was. Natuurlijk wisten we wel een beetje hoe het zat, van de geschiedenislessen van vroeger, maar als je daar rondloopt voel en zie je het pas echt.
Er was ook tijd voor minder heftige dingen, zoals het Erawan National Park. Een watervallenpark met een wandeling die je langs 7 verdiepingen van watervallen leidt, met allemaal even mooi en helderblauw water. Natuurlijk zijn we ook een aantal keer de watervallen-baden ingedoken. Heerlijk verkoelend, alleen er zaten ook joekels van vissen in die aan je begonnen te sabbelen zodra je het water ook maar aanraakte. Ik was natuurlijk superstoer, totaal niet bang, en dook er zonder te gillen in, dat snappen jullie wel.

Na Kanchanburi namen Anita en ik afscheid. Zij door naar Laos en ik naar Ayutthyah. Toen ik met mn backpack wegliep van ons hotel was ik weer helemaal alleen op weg (dus ik zette All by myself al weer snel in, natuurlijk). Tot er een hondje met me mee kwam lopen. Dat gebeurde wel vaker, dus ik vond het wel gezellig. Tot mijn nieuwe hondenvriendje ging blaffen en springen. Ik had onthouden dat je straathonden nooit moet aankijken en moet doorlopen alsof je niet onder de indruk bent. Maar terwijl ik met een pokerface probeerde door te lopen bleef hij blaffen en binnen een paar tellen kwamen er van alle kanten honden aangerend die rond me gingen cirkelen, blaffen en springen. Pure paniek. Half in tranen probeerde ik nog stoer door te lopen, maar ik was in alle staten. Ik had veel verhalen gehoord over de bijtende straathonden en zag me in mijn hoofd al verscheurd worden door de "schattige" grommende honden. Gelukkig kwam er een scooterrijder aanrijden, die mijn paniek zag en ze uit elkaar probeerde te drijven terwijl hij mij gebaarde door te lopen. Pas toen ik de hoek om was en geen getrappel of geblaf meer hoorde, kwam ik weer een beetje bij. Sindsdien toch een klein puppytrauma opgelopen.
Verder ging de reis overigens prima en Ayutthyah was een hele mooie oude stad vol tempels en ruïnes van tempels.

Reizen is trouwens sowieso goed te doen. Ik reis meestal met de public bus, die er aan de binnenkant meer uit zien als een soort spaceshuttles, tussen de lokalen. Mijn backpack hoeft, in tegenstelling tot in Nepal, niet op de bus, maar mag gewoon mee naar binnen. Thaise mensen nemen ook grote levenspakketten mee de bus in, dus in het slechtste geval, staat mijn backpack tussen pakketten met vis of garnalen, maar hij staat in ieder geval binnen. De deur van de bus blijft tijdens de rit gewoon open, wat lekker frisse lucht geeft, maar ook handig is bij het in- en uitstappen. Bushaltes kennen ze hier namelijk niet. Je roept dat je eruit wilt en vervolgens stopt de bus op een willekeurige plek om je er uit te laten. Zo moest ik om een paar tempels te bezoeken gewoon op de snelweg uitstappen. Uitstappen is dan overigens nog niet zo gek, het instappen is wat lastiger. De bussen rijden eens in het half uur, dus je moet zorgen dat je langs de goede route van de bus staat en je best doen de juiste bus tot stilstand te manen. Vooral op de snelweg nog best een klus, maar ook zeer vermakelijk om te doen!

Van Ayutthyah, de tempelstad, heb ik de nachttrein gepakt naar Chiang Rai, waar ik de beroemde witte tempel heb gezien en nog wat andere kleinere museums en bezienswaardigheden. Alhoewel ik hier hele leuke roomies had, was er niet veel te beleven, dus al snel ging ik door naar Pai, een backpackersoord in de bergen. Na een lange tocht in het donker slingerend de bergen omhoog, kwam ik aan en kon ik gelijk meedoen met een PubCrawl (opdrachten doen in verschillende cafe's met je team tegen andere teams) van het hostel. Hier heb ik een hele leuke groep ontmoet waar ik tot op dit moment nog steeds gedeeltelijk samenreis. Met deze groep hebben we daar een hele dag langs allerlei mooie plekken gescooterd, gezwommen onder watervallen, Jack Sparrow achterna gezeten op een brug en heel de avond gezellig langs een rivier gezeten. Met een groot gedeelte van die groep ben ik nu dus verder gereist, naar Chiang Mai. Wat mij betreft de leukste stad in Thailand! We hebben hier een hele leuke grote tuin bij het hostel, waar je heel de dag lekker kan zwemmen, poolen of hangen in hangmatten en het iedere avond supergezellig is met alle andere backpackers. Er zijn hier ontelbaar veel leuke mensen en ik ben heel blij dat ik hier nog bijna een week te gaan heb. Buiten het hostel zijn we hier ook gaan tuben (dobberen in een opblaasband) op de rivier, hebben een over the top Ladyboy-show gezien en vele mini-kroegentochten gedaan. Iedere dag staat er wel iets leuks op net programma. Ik geniet hier onwijs.

Ik heb het vaker van backpackers gehoord of gelezen en dan dacht ik altijd 'wat een gezwets', maar: I feel more alive then ever. En o ja, de wereld ìs van mij!