Viva Vietnam!

"Girls, are you ready for an epic bus-adventure?" waren de laatste wijze woorden die we meekregen bij het verlaten van ons Laotiaanse guesthouse. De reis van Vientiane naar Hanoi staat namelijk bekend als een lange hobbelige busreis van tussen de 21-38 uur, afhankelijk van hoe vaak je bus pech heeft, waarbij je tussen een hoop locals achterin in een soort discobus wordt gebonjourd. Gelukkig hadden wij van velen al de tip gekregen voor wat valium te gaan, wat we als ware semi-dokters niet konden weerstaan om uit te proberen. Het is hier overal ruim en goedkoop verkrijgbaar, dus voor zo'n €1,50 hadden we genoeg ingeslagen om een heel leger te laten slapen als doornroosjes en zo onze busreis om te toveren tot een waar dutjesparadijs. Van de 24 uur bussen hebben we ruim 20 uur geslapen en eigenlijk zijn we alleen wakker geworden wanneer het moest, namelijk het verplichtte lopend de grens oversteken met onze backpacks. Nog doezelend elleboogden we ons met nog 300 anderen Laotianen door het kleine poortje en 5 paspoortcontroles en een lange wandeltocht later waren we op Vietnamese grond en konden we weer verder slapen. Onze eerste slaapbus-ervaring was dan ook alleen episch gezien het feit dat we er energieker dan ooit uitkwamen en we heerlijk uitgeslapen aan Vietnam konden beginnen.

En dat was nodig, want Vietnam leeft. Het bruist van de mensen, scooters, marktjes, straatverkopers en etenskraampjes. Onze reis begon dus in Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Een hele leuke stad, vol kleine gezellige straatjes en steegjes waar iedereen op plastic krukjes op de straat zit met een vers biertje van zo'n 10 eurocent en met vele vele winkels en marktjes. De kleine straatjes, die allemaal op elkaar lijken, maakten mijn slechte richtingsgevoel alleen nog maar slechter, dus toen Yv me ook maar 5 minuutjes alleen liet om even snel iets in het hotel te halen, nadat ik had gezworen de weg echt wel te weten, was ik na 2 straten al verdwaald. Zwetend en puffend heb ik het uiteindelijk teruggevonden, maar sindsdien mag ik nergens meer alleen heen. Ook niet als ik zeg dat ik de weg zeker weet (want dat weet ik nooit, en dat heeft ze nu helaas door, haha).

Vanuit Hanoi hebben we 2 meerdaagse tours gedaan. Allereerst hebben we, ondanks dat we al meerdere keren gezworen hebben geen trekkingen meer te doen, weer een trekking gedaan. Ditmaal door de rijstvelden in het heuvelachtige Sapa. En ookal hebben we de bergen met het brandende zonnetje op onze bolletjes af en toe weer flink vervloekt, was het het weer meer dan waard. De groene rijstterrassen waren magisch mooi en het was heel leuk om door de verschillende authentieke bergdorpjes te trekken. De tweede tour was iets relaxter en touristischer, namelijk een cruise door Ha Long Bay. Ha Long Bay bestaat uit een baai met meer dan 2000 eilandjes met daarin vele verschillende grotten en stranden. Dit was vooral meer relaxen en genieten van de mooie omgeving en het lekkere weer. 's Avonds op de boot hebben we nog geprobeerd inktvis te vissen, maar we bleken geen talentjes en hebben niks binnengehaald.

In Vietnam lag ons reistempo tamelijk hoog, met het gevolg dat we bijna meer in nachtbussen en op boten geslapen hebben dan in hostels. En een nachtbus is toch wel een speciaal fenomeen, wat ik jullie niet wil onthouden. Het is dat wij eigenlijk overal goed slapen (ja, ook zonder valium), en dus niet mogen klagen, maar een bijzondere ervaring is het wel: Mijn schamele 1,63m past knuffelend met mijn dagrugzak meestal precies in een ligbed in de bus (mensen die langer zijn, de meeste dus, hebben meer pech), maar liggen kan eigenlijk maar in één positie zonder je ledematen van bloedtoevoer te ontzien: op je rug. Verder houden Vietnamezen van airco, die ze het liefst op standje iglo zetten, en van hele gekke Vietnamese komedies met rare schreeuwende mannen die tot diep in de nacht op de televisies en over de speakers te volgen zijn. En dan niet te vergeten de felgekleurde discolampen die zo nu en dan aangaan 's nachts, waardoor je het idee hebt dat je in een circus wakker wordt. Ook zal ik niet snel meer klagen als ik in Nederland weer eens vertraging heb, want hier gaat de vertraging niet in minuten maar in uren. Het toppunt was echter de mensen die in het gangpad moesten slapen, omdat de rest van de bus vol was.
Kortom, de nachtbussen zijn al een avontuur op zich.

Toch gingen we vanuit Ha Long Bay met nachtbus nummertje zoveel naar Hoi An, het modemekka van Vietnam. We wisten dat de Vietnamezen goed waren in kleding maken, maar dit was echt een "dream come true". Je liet ze een willekeurig plaatje zien van wat je wilde hebben en twee minuten later stond je de stof uit te kiezen, werden je maten opgemeten en nog geen dag later kon je het ophalen. In het begin waren we nog vrij bescheiden, maar na een tijdje vlogen de miljoenen (haha) over de toonbank en hadden we er een nieuwe galajurk, een aantal cocktailjurkjes, jumpsuits en sandalen bij in onze collectie. De status van mijn backpack stond hierna al op standje knappen, maar toen waren we nog niet in Ho Chi Minh geweest, de stad waar we nu al een aantal dagen rondtoeven. Hier gelukkig geen goedkope op maat gemaakte jurkjes die we moeten weerstaan, maar wel de twee befaamde markets hier: Saigon Square, waar je je heel goedkoop nepmerken en 'rejects' van winkels als h&m en forever21, die de winkels hebben moeten wegdoen door kleine foutjes of overproductie, kunt kopen. En ook de Ben Tanh Market, waar ze heel heel heel veel mooie souvenirs hebben.
Met trots kan ik jullie melden dat we ons hier flink misdragen hebben. Ik stel het inpakken van mijn backpack dan nu ook nog zo lang mogelijk uit, want dat wordt een groot drama waarbij zelfs de vacuümzakken me niet meer kunnen helpen, maar het komt vast goed! Ik zie het nu maar gewoon als een sport mijn backpack zo vol mogelijk te stouwen met de meest onmogelijke souvenirs, qua vorm en breekbaarheid. Zo sjouw ik inmiddels al een maand een poster van fragiel gerecycled papier mee van 80x120cm, een van bamboe gevlochten buigbare joekel van een souvenir en vandaag is er een 4-delig porseleinen servies bijgekomen. Ik zie het gewoon als een leuke uitdaging!

Morgen gaan onze laatste dagen Vietnam in, met een 3-daagse boottocht door de Mekong Delta, beroemd om zijn floating markets, eindigend in Cambodja. Vietnam is toch wel een hoogtepuntje van onze reis, met alle gekke mensen en gewoontes.

De mensen zijn ontzettend lief en knuffelig en regelmatig worden we in onze wangen geknepen of bij de neus gepakt (letterlijk) omdat ze ons zo schattig vinden en onze neuzen als buitenproportioneel groot zien. Tevens zijn we ook een van de grotere hier, in tegenstelling tot altijd de kleinste te zijn in NL.

En het is echt waar: ze eten hier overal loempia's! En ook de gekke rieten punthoedjes, waarvan ik dacht dat het een karikatuur was verzonnen door de westerse wereld, bepalen hier het modebeeld. Evenals de mysterieuze mondkapjes in alle mogelijke kleuren en patronen, met bijpassende lange jas, de ene dag dienend als regenjas de andere dag als 'zonnejas'. Want al doen wij er alles aan om een beetje bruin te worden, de vietnamezen zijn graag zo wit mogelijk. Ze stoppen hier dan ook in bijna alle producten van de drogisterij, van showergel tot deodorant, whiteningspul. We besloten niet te gaan voor de pearly white, shiny white of beautiful wite en zijn nu geëindigd met naar hubbabubba-ruikende kinderdouchegel, de enige zonder bleek erin.

De scooters in Vietnam zijn ook wel een dingetje, met name in Ho Chi Minh. De straten zijn ontzettend druk en overvol met honderden hardrijdende toeterende scooters. Een straat kun je hier dan ook het beste oversteken door niet te kijken, zelfverzekerd door te lopen en te hopen dat ze je ontwijken en om je heen slingeren, wat tot nu toe steeds goed gaat. Ook lijken de Vietnamezen er van te houden een soort wedstrijdje te doen wie de grootste hoeveelheid rare dingen op zijn fiets of scooter kan vervoeren. Enkele winnaars zijn: 100 trossen bananen, 64 ragebollen, 33 plastic zakken water met goudvissen, 20 vogelkooien inclusief vogels, 8 levende varkens en 1 dode koe.

We gaan de gekke Vietnamezen met al hun rare fratsen zeker missen, maar kijken ook erg uit naar de rust van Cambodja. En het einde nadert, aaah.... Alhoewel ik superveel zin heb om iedereen weer te zien en te knuffelen in Nederland, komt het nu toch wel eng dichtbij. Maar we blijven gewoon nog even heerlijk in de ontkenningsfase en doen alsof we nog heel lang te gaan hebben!