Salsa, sigaren en cuba libres

Cuba, Cuba, Cuba. Wauw. Ik weet niet zo goed hoe ik ga omschrijven hoe Cuba is, want dit is denk ik typisch iets wat je moet ervaren, maar ik zal een poging wagen.

Vanaf het moment dat ik het vliegveld in Havana verliet begonnen de kriebels. Toen ik de welbekende oldtimers voor het eerst echt zag, kon ik het bijna niet geloven: Ze bestaan echt. En zo is Cuba continu geweest. Kriebels, kriebels, kriebels. De oude auto's, de gerimpelde mannetjes met sigaren voor hun huizen, de live salsamuziek overal, het gezicht van Che Guevera en politieke posters op alle hoeken van de straten en de altijd lachende mensen.

Cuba loopt zogezegd een jaar of 50 achter op de rest van de wereld. De oldtimers, geen wifi, geen supermarkten en nauwelijks hotels of hostels. Dit gaat allemaal snel veranderen nu Cuba de grenzen heeft opengesteld per 1 juli 2015 en grote bedrijven zoals bijv. McDonalds, Starbucks en grote elektronicazaken hun entree zullen maken. We hebben veel met locals gesproken en hoewel het mij ontzettend zonde lijkt dat het mooie Cuba verloren gaat aan de grote boze wereld, zijn de Cubanen er zelf heel erg blij mee. En terecht, want Cuba is in feite een derdewereldland, met een hoop armoede en een laag minimum inkomen. Zo verdient een gemiddelde Cubaan zo'n 25 CUC, zo'n 25 euro, per maand. Nu kan een Cubaan hier ruim van rondkomen omdat er in Cuba 2 soorten valuta zijn, CUC's, voor de toeristen, en Pesos, voor de locals. 25 CUC is zo'n 625 pesos en dat is heel wat waard hier. Daarnaast zorgt de overheid hier goed voor zijn burgers, want Cuba is een socialistische staat: huizing, gezondheidszorg en onderwijs zijn gratis en voor iedereen. Maar toch. Ik ben heel blij voor de Cubanen, maar ook heel erg dankbaar dat ik hun mooie cultuur nog heb mogen ervaren zoals hij is.

In Havana was er gelijk een superleuke groep backpackers ontstaan waarmee we samen reisden. Onze reis startte in Trinidad, een koloniaal stadje zo'n 4 uur rijden (ja, met zo'n megatoffe oldtimer!) ten oosten van Havana aan de Caribische kust. Wauw. Overal kunstateliers, salsamuziek en zoveel gelukkige mensen. Trinidad bruist. Overdag liepen we hier vaak gewoon rond door de vele straatjes en steegjes en werden we vaak bij de mensen binnen uitgenodigd om even te zitten, foto's te maken en te praten. We hebben gespeeld en geknuffeld met heeeel veeel kindjes, gedanst op de straten, muziek gemaakt met de straatmuzikanten en rondgereden in oldtimers in de felste kleuren die we konden vinden. 's Avonds sloten we elke avond af zoals het hoort in Cuba bij de Casa de Musica, ofwel de lokale salsatent met livemuziek die iedere stad heeft. Urenlang salsa met wel honderd verschillende Cubanen die het ons maar al te graag wilde leren. Het ziet er zo makkelijk uit, maar sommige bewegingen zijn voor ons anatomisch gewoon onmogelijk. Ik ben ervan overtuigd dat zij extra spiertjes en gewrichtjes hebben voor al die veel te soepele bewegingen. Misschien leuk om eens een medisch onderzoek naar te starten. Maar ookal bakten we er niet altijd of eigenlijk altijd niks van, het ging om schaamteloos dansen en genieten. En hoe meer Cuba Libres en Pina Coladas we dronken, hoe beter we werden (dachten we).

Het "mi casa es su casa"-gehalte is erg hoog in Cuba, want je slaapt niet in hostels of hotels, maar in Casa Particulares, ofwel, bij de mensen thuis. Heel erg bijzonder, want zo ben je echt onder de Cubaanse families. En het eten mmmmm! In de casas krijg je schalen vol met rijst, soep, fruit, aardappelen, bonen, salade, cake, brood, vis en vlees. Zoooveel eten. En lekker! Ik denk dat ze onze billen wat Cubaanser wilde hebben met die grote porties. Heb niet hard mijn best te doen om die wat ronder te kweken hier.

Na Trinidad gingen we door naar het oosten van Cuba, de Viñales-vallei. Rust en natuur. Ik heb hier veel gewandeld door de mooie omgeving en zelfs even paardgereden en natuurlijk 's avonds wederom gedanst bij de Casa de Musica. Hier was het vooral lekker om
gewoon te zijn en rustig aan te doen en energie op te laden voor de laatste 4 dagen en nachten, Havana.

La Havana, het hart van Cuba, de stad die nooit slaapt. Waar je tot diep in de nacht rum drinkt en danst aan de boulevard, de Malécon. Waar je pizza's op straat koopt voor zo'n 50 cent, broodjes voor 20 cent en limonade en ijsjes voor 4 cent. Waar je overal op straat rum kan kopen, maar bijna nergens water en waar rum bijna net zoveel kost als water. Waar elke Cubaan in de deuropening voor zijn huis zit. En waar je dagenlang rond kan lopen door dezelfde straten en elke keer weer nieuws ontdekt. Havana heeft alles.

Terwijl ik dit typ lig ik overigens aan een zwembad op het dak van een poepiechique hotel, ook in Havana. Een tikkie andere kant van Cuba. Ik vond dat ik mijn laatste dagje Cuba wel decadent mocht besteden en dus ben ik vol zelfvertrouwen naar binnen gewandeld bij een van de weinige hotels als een echte rijke zakenvrouw en naar het zwembad (op het dak!) gesneakt. Een geweldige afsluiter in Cuba. Ik heb wel honderden verschillende verhalen en nog veel meer foto's wat allemaal niet in dit blog past of tot zijn recht zou komen, maar in een paar woorden: Cuba was als een hele mooie film waarin ik tijdelijk mocht spelen.

En hier in het mooie Havana eindigde niet alleen mijn Cuba-avontuur, maar tevens mijn hele reis. De kleine 2 maanden zijn voorbij gevlogen. Als ik terug denk aan wat ik allemaal gezien en gedaan heb, is het besef er nog niet echt, maar ik weet dat ik weer een hoop mooie onvergetelijke herinneringen gemaakt heb. Jammer dat het voorbij is, maar ik ben er helemaal klaar voor om al mijn lieve vriendjes en familie weer te zien en knuffelen in NL, want dat is iets wat ik op reis nog altijd heel erg mis.
Op naar de Nederlandse zomer vol terrasjes en festivals: I'm coming home nooow! Xxx