Pura Vida!

Pura vida!

Na het wat relaxte Panama, was ik wel klaar voor een wat meer levendig en bruisender land met hopelijk wat meer zonneschijn: Costa Rica!

Na vele horrorverhalen gehoord te hebben over strenge paspoortmeneren die niet altijd helemaal eerlijk zijn bij de grensovergang, zag ik er ietwat tegenop, maar achteraf gezien was er niets om bang voor te zijn. Sterker nog, de daadwerkelijke grensovergang is best wel tof. Na de nodige stempels gehaald te hebben, wandel je met je backpack op je rug een oude vele planken-missende houten brug over, zo hup Costa Rica in. Ik weet niet wat het was, maar ik kreeg nu voor het eerst pas een beetje het gevoel alsof ik echt aan de andere kant van de wereld zit. Misschien werkte de honderdduizenden bananenfabrieken ook mee aan dat tropische gevoel, want, jawel, de chiquitabananen in jullie fruitschaal komen hier vandaan.

Mijn Costa Ricaanse avontuur begon in Puerto Viejo, net de grens over. Een klein caribisch kustplaatsje met mooie stranden en een leuk uitgaansleven. De eeuwige zalen met stapelbedden verruilde ik hier voor een bij het tropische sfeertje passende hangmat om in te slapen. Weeeer iets er bijgeschreven op mijn "dit-wil-ik-in-mijn-huis-en-tuin-als-ik-later-groot-ben-lijstje", want ik heb echt heerlijk geslapen.

Samen met mij kwam hier ook het zonnetje eindelijk tevoorschijn! Eindelijk een dagje strand, waar ik ook gelijk superleuke mensen ontmoette, waarmee ik later nog door Costa Rica ben verder gereisd.

En toen werd ik 's avonds jarig! Mensen die me goed kennen weten dat ik nog steeds supergelukkig word van jarig zijn en om 0:00 overloop van de verjaardagskriebels en gelukkig had ik die dag iemand gevonden die dat gevoel compleet begreep, Dorien. Zij heeft me trouwens ook iets nieuws aangeleerd wat betreft verjaardagen, wat ik bij deze jullie allemaal in het hoofd wil prenten. Omdat het zo jammer is dat een verjaardag maar 1x per jaar is, heeft zij de halve-verjaardag geïntroduceerd. Ofwel, op 17 oktober verwacht ik (een halve) taart en cadeautjes op mijn 22,5e verjaardag! Just so you know.

Door Dorien heb ik me dus echt superjarig gevoeld en heeft voor mijn gevoel heel Puerto Viejo me gefeliciteerd. Ook dankzij alle lieve berichtjes, het cadeautje in mijn backpack en het puppyknuffelen overdag bij een NLse vrouw hier. Jarig zijn is en blijft leuk.

In Costa Rica heb ik ook mijn nieuwe lievelingsdier ontdekt; the sloth, ofwel de luiaard. Het meest aandoenlijke, gelukkige, doch zielige beestje wat er bestaat. Ze hebben altijd een glimlach op hun snoetje, slapen het merendeel van de dag en komen slechts 1x per week de boom uit enkel en alleen om hun behoefte te doen. Ze bewegen supertraag, maar ze kunnen ook niet veel sneller, want ze hebben maar heel weinig en dunne spieren. Hierdoor liggen hun organen bijna direct onder hun huid, wat hun heel kwetsbaar maakt voor aanraking (je kan ze niet kroelen dus, boeeee) en voor het uit bomen vallen. En helaas doen ze dat nog al eens, omdat ze soms hun eigen arm aan zien voor een tak, waarna ze dus uit bomen donderen. Niet zo heel slim, maar ook weer ergens een beetje schattig. Enfin, sloths hangen hier overal in Costa Rica rond in bomen en symboliseren het land echt gelijk. Pura Vida, de spreuk van Costa Rica, ofwel relax, geniet, rustig aan, die je hier overal hoort of ziet; de sloth snapt het.

Na Puerto Viejo ging de reis per boot verder naar het National Park Tortuguero, ook aan de caribische kust. Een 5-uur durende tocht langs hele mooie natuur. Tortuga betekent schildpad en in de zomer is het eiland dan ook bezaaid met duizenden grote schildpadden en vele babyschildpadjes die naar de zee rennen. Helaas was het daar nu niet het seizoen voor, maar
krokodillen, apen, sloths, rivierschildpadden, leguanen, toekans en vele andere tropische dieren en vogels hebben zich wel aan ons voorgesteld.

Na een relaxte dag aan het strand en mooie kanotocht in het National Park was het tijd voor een beetje adrenaline en activiteit. Ik trok daarom ook verder naar Monteverde, wat meer bovenin Costa Rica, the place to be voor wat meer actie.
Het ziplinen in Laos vorig jaar vond ik zo leuk dat ik het hier weer heb gedaan, samen met Philip en Dorien, die ik ontmoet had in Puerto Viejo.
En weer was het zo mooi en gaaf. Honderdmiljoen gelukskriebels! Deze keer ook een aantal ziplines waarbij je aan je rug hing en als superman boven de jungle vliegt en zelfs een heuse tarzanswing waar je van een hoog platform zo'n 60m lang aan een touw heen en weer slingert. Grenzen verlegd, zogezegd. Ook een avond-junglehike in het donker was echt een avontuurtje. Van tarantula's en slangen tot toekans en sloths. Hoe die gids al die dieren in godsnaam allemaal spot in het donker, ik begrijp het nog steeds niet, maar was heel bijzonder!

Per toeval kwamen we er ook nog eens achter dat er een jaarlijks feest in Monteverde was, wat echt het evenement van het jaar zou zijn. Ik kan melden dat de eerste salsapasjes in Latijns-Amerika gezet zijn, maar erg soepel zag het er niet uit helaas. Die heupbewegingen lijken voor ons Westerlingen gewoon anatomisch onmogelijk, maar gelukkig heb ik nog een paar weken om mijn skills te verbeteren voor Cuba, waar ik er toch echt niet onderuit zal gaan komen.

En nu ben ik in mijn laatste stop in Costa Rica, La Fortuna, waar ik toch wel een beetje verliefd op geworden ben. Een klein gezellig stadje omgeven door vulkanen. Extreem gelukkig ben ik geworden van het hostel, want een groot zwembad met ligstoelen maakt mij intens blij met het hoge reistempo wat ik nu gehad heb de laatste weken.

Hier in La Fortuna hebben we een hele mooie hike gemaakt over de vulkaan Cerro Chato. Deze is niet meer actief, maar heeft nu een heel groot meer in de krater, waar we in hebben gezwommen. Een heel vreemd idee, dat je in een vulkaan zwemt, maar heel verfrissend na een lange klim- en klautertocht. De vulkaan zelf is namelijk best steil met vele stukken klimmen met handen en voeten. Normaal gezien heb je vanaf deze hike ook een heel mooi uitzicht op de vulkaan Arénal, waar la Fortuna om bekend staat, maar hiermee hadden wij helaas een beetje pech. Meer dan een hele hele grote wolk was er niet te zien. De dag eindigde in de hotsprings, een natuurlijke warmwaterbron omgeven door jungle en watervalletjes. In het pikkedonker met enkel wat kaarsjes en een zaklamp en een cocktail in onze hand de perfecte afsluiter van een lange hikedag. Een absoluut hoogtepunt tot nu toe.

En nu lig ik heerlijk te niksen aan het zwembad met een heerlijk zonnetje, genietend van de laatste uren Costa Rica. Een heel mooi, maar helaas wat duur land om lang te backpacken. Pura Vida en rustig aan in NL, ik ga op naar de volgende avonturen in Nicaragua!