Bibbers in Bangladesh

Wat mijn eerste blog vol Bengaalse avonturen had moeten worden, wordt een blog vol snot, rillingen en heel veel paracetamol. Afgelopen maandagnacht kreeg ik het plots heel koud en lag ik ontzettend te rillen. Nou is dit normaal niet zo raar, aangezien ik van nature een enorme koukleum ben, maar in een land waar het ’s nachts buiten 30 graden, is dat toch even schrikken. Die dag dan ook verstandig thuisgebleven en stiekem zelfs met de verwachting dat het na wat rust wel weer beter zou gaan. Helaas. De koorts is gebleven met pieken van zo’n 40 graden en de afgelopen dagen heb ik me dan ook al 2 keer bij een arts mogen melden in het ziekenhuis. Zij keek me helemaal na, er werd bloed geprikt en een neus-kweek gemaakt. Ze dachten toen dat het om een ‘gewone’ griep ging, maar voor de zekerheid wilden ze ook een aantal enge tropische dingen uitsluiten. De arts heeft me vanmiddag gebeld met de uitslag. Uit het bloed is gelukkig niets gekomen en uit mijn neus-kweek kwam, zoals verwacht, een (waarschijnlijk Hollands) griepje. Ik was erg opgelucht en blij met de uitslag, maar helaas betekent het ook dat het niet zomaar over gaat met een paar pillen, maar dat ik gewoon geduld hebben en uit moet zieken.

We zijn blijkbaar een nieuwsgierige groep die het Bengaalse leven graag ook vanuit het oogpunt van de patiënt bekijken in plaats van alleen als medisch personeel, want vier van de vijf andere meiden waren de afgelopen 2 dagen ook ziek thuis gebleven met diarree en overgeven. Zij zijn er gelukkig weer helemaal bovenop gekomen. Mijn research naar het 'leven als patiënt in Bangladesh' zet ik helaas nog even voort.

Ik kan jullie van de afgelopen dagen dus geen mooie verhalen vertellen over hoe mooi Bangladesh is, maar helaas alleen over de prachtige binnenkant van mijn klamboe. Ik kan jullie wel nog over vorig weekend (the Dutch Club en onze eerste ziekenhuis-dag) hier vertellen, want die heb ik gelukkig gewoon mee kunnen maken.

The Dutch Club is een waar paradijsje op Bengaalse aarde. In de chaos van de grote stad is het een ware oase van rust met een zwembad met ligstoelen, tennisbanen en Westers eten. Eigenlijk zou ik zelfs moeten zeggen Hollands eten, want hutspot, zuurkool en bitterballen staan hier toch echt op de menukaart. Er zijn een aantal landen met hun eigen club, maar waarom zo’n klein landje als Nederland hier zijn eigen club heeft is ons nog niet helemaal helder. Eigenlijk maakt het ook niets uit, we genieten er van en dat met een 6-weekslidmaatschap voor maar 10 euro!
Je kunt vast begrijpen dat we het geen probleem vonden hier onze volledige zaterdag door te brengen, dus pas toen de chauffeur er echt op stond ons naar huis te brengen zijn we teruggegaan.

Maandagochtend om 07:00 ging de wekker. Vrolijk gestemd en heerlijk uitgerust vertrokken we na wederom een goed ontbijtje richting het ziekenhuis. Na de nodige administratie werden we voorgesteld aan een aantal artsen die ons ieder een rondleiding gaven op hun eigen afdeling. Je moest je flink concentreren om ze te verstaan, want hun Bengaalse accent maakte het er allemaal niet makkelijker op, maar na een tijdje wende het wel aardig. Het ziekenhuis waar we tot 13 oktober rondlopen is een gespecialiseerd diarree-ziekenhuis is. Ofwel, er liggen alleen maar patiënten met diarree en geloof me, zo ruikt het er ook. Het is moeilijk de geur te omschrijven, want het is geen normale diarree-lucht, maar meer een soort weeiige vissige lucht. Er zijn kleine zaaltjes waar een hoop bedden in staan. Die bedden zijn ‘speciale’ diarree-bedden. Ze hebben een gat in het midden waar een emmer onder hangt.
Niet alleen wij keken onze ogen uit, maar ook de patiënten en hun familie staarden je allemaal aan en sommige liepen ons zelfs achterna tijdens de rondleiding.
Er zijn verschillende afdelingen: emergency unit, short stay unit, long stay unit, aparte mannenafdeling, aparte vrouwenafdeling, kinderafdeling, baby-afdeling en de intensive care. Deze laatste vond ik ook gelijk het heftigst. Op de Intensive Care lagen 4 kinderen variërend van een paar maanden oud tot max. 2 jaar. Een klein kindje bezaaid onder de slangen lag daar al een tijdje met zijn oogjes dichtgeplakt en een slang in zijn luchtpijp om hem lucht te geven. Desondanks had hij nog maar een zuurstofgehalte in zijn bloed van 60%, ipv bij normale mensen bijna 100%, en de verwachting was dan ook dat de kleine nog heel hard moest gaan knokken om er weer bovenop te komen.. Bij een ander kindje op de Intensive care bleken in plaats van haar ouders de buurvrouw er te zitten, omdat beide ouders waren opgenomen in het ziekenhuis. Bizar. Ook van de rij voor het ziekenhuis schrokken we. Je komt niet zomaar het ziekenhuis binnen, maar moet eerst door een soort keuring. Hele zieke mensen worden snel naar binnen geholpen en gelijk behandeld, anderen moeten vaak lang wachten voor ze een bed toebedeeld krijgen. Het klinkt nu misschien onlogisch, maar er zat een heel goed systeem in en het werkte fantastisch. Wat ook erg goed is van dit ziekenhuis, is dat alle zorg gratis is voor de Bengalen. Zelfs de allerarmsten kunnen hier dus gewoon behandeld worden!

’s Middags onze eerste ziekenhuislunch gegeten. Je raadt het al… rijst met pittige groenten en kip, zoals iedere dag hier. Als bijgerechten kon je gelukkig ook kiezen uit 2 salades, maar de basis blijft hetzelfde. Op zich vind ik de rijst nog niet het probleem, maar dat pittige kan ik echt nog niet handelen! Zoals een echte Bengaal (of eigenlijk wannabe-Bengaal) betaamt hebben Sanne en ik geprobeerd met onze handen te eten. Links op je schoot (want daar behoor je je billen mee af te vegen) en met rechts je eten naar binnen schuiven. Het was nog een hele klus, want zonder die pittige plakjus kregen we steeds maar kleine muizenhapjes naar binnen. Het was wel erg grappig. Vroeger mochten we nooit met ons eten spelen en nu mocht het dan eindelijk eens!

Onze middaguren brengen we steeds door in de ziekenhuis-bibliotheek om aan onze opdrachten te werken. Deze middag werden we hier gebeld dat we erg voorzichtig moesten zijn als we het ziekenhuis zouden verlaten. De rellen van de vorige dag hadden doorgezet en zouden vandaag vlak langs het ziekenhuis komen. Aangezien we er natuurlijk behoorlijk Westers uitzien werd ons geadviseerd die weg en bepaalde andere wijken dan ook niet te bezoeken.

Om 15:00 zou er een, dachten we, kleine Tea-party voor ons georganiseerd zijn om onze supervisors te leren kennen. Later bleek dat de halve ziekenhuis-staff was uitgenodigd en er allerlei hapjes en drankjes en zelfs een fotograaf waren geregeld. We kregen een luid welkomstapplaus en het maakten ons allemaal een beetje verlegen, maar was ontzettend lief. Toen we hierna richting de uitgang liepen roken we een bekende lucht. Geen vislucht dit keer, maar.. regen! Onze eerste tropische regenbui! Blij als kinderen maakten we enkele regendansjes tussen de lauwe regendruppels om vervolgens toch maar met het busje huiswaarts te keren.

Om ons meer in de Bengaalse cultuur te gooien besloten we om allemaal een mooie traditionele outfit aan te schaffen. Nog voor we bij de winkels waren, werden we aangesproken door een megaschattig jochie, die er al snel een paar vriendjes bij riep. Aangesproken is trouwens een te groot woord, want het enige wat hij kon zeggen was “hungry” en gebaren naar zijn buikje en naar de bakker waar we toevallig net voor stonden. We konden het niet over ons hart verkrijgen door te lopen en aangezien we hadden afgesproken niet zomaar geld te geven doopten we onszelf om tot de cookie-brigade. Dolblij en gretig aten ze de verse koekjes op. Met een gerust hart liepen we door en na een paar kledingwinkels kwamen we in een ieniemienie-winkeltje waar ze erg leuke en vooral goedkope kleding hadden die ze vervolgens gratis en voor niets op maat maakten. Voor zo’n 13 euro had iedereen een mooie broek, tuniek en sjaal gescoord die we later deze week hebben kunnen ophalen. We zijn misschien wel een uur daar binnen geweest en hadden totaal niet door hoeveel mensen zich voor de winkel hadden verzameld om naar ons te kijken. Een paar bedelaars, een hoop riksja’s en.. diezelfde kleine jongetjes met nog meer vriendjes. Na wat koekjes, de nodige schattige-kindjes-foto’s en wat beleefde ‘no thank you’s’ liepen we dan eindelijk naar huis. Voor het avondeten wederom rijst, kip en pittige groenten gegeten en daarna heerlijk ons bed ingedoken om alle nieuwe avonturen te laten bezinken.

Het is een langer verhaal geworden dan ik dacht, zeker omdat dit maar van één dag was, maar hopelijk hebben jullie zo toch een beetje een indruk hoe het er hier aan toe gaat! Volgende keer hoop ik jullie weer te kunnen melden dat ik weer heb meegelopen en dergelijke, maar voor nu duik ik nog even mijn bedje in.

Bhālabāsā! (liefs!)