Jane in the jungle en sloppenwijkavonturen

He-he, na het wedstrijdje wie-het-langst-in-zijn-klamboe-kan-liggen gewonnen te hebben, konden de Bengaalse avonturen dan echt beginnen!

De week van de long- en HIVafdeling was erg interessant en we hebben veel patiënten gezien en veel longetjes beluisterd. HIV komt gelukkig niet zoveel voor in Bangladesh omdat mensen hier heel trouw zijn aan hun partner door het geloof, maar er lagen wel een aantal patiënten met HIV en de ernstige gevolgen daarvan. Bizar feitje trouwens tussendoor: de tuberculose-patiënten liggen hier op dezelfde afdeling als de HIV-patiënten (wel in een apart kamertje op de afdeling, maar voor de wc en douche moeten ze daar bijvoorbeeld uit), terwijl mensen met HIV extreem vatbaar zijn voor infecties als tuberculose. Het was een leerzame vermoeiende week met dagelijks rondlopen in het ziekenhuis van 08:30 tot 17:00. Meestal lopen we ’s ochtends mee met de visite van de arts en hebben we ’s middags de tijd voor onze eigen Nederlandse opdrachten of ‘huiswerk’ van de artsen hier, maar vaak hadden we 's middags opnieuw visite lopen met artsen.

Riksja rijden doen we inmiddels overigens al als metro rijden in Rotterdam. Het is lekker makkelijk (er zijn er echt 10000-en op straat) en erg leuk, je moet je alleen heel goed vasthouden om er niet van af te hobbelen als het kleine riksjamannetje weer eens besluit veel te snel veel te krap de bocht te pakken. Normaal gesproken kost een ritje riksja van 10 minuten zo’n 30 BDT (30 cent), maar ons proberen ze nog al eens af te zetten door meer dan het dubbele te vragen of extra om te fietsen omdat we toch de weg niet lijken te kennen, maar het blijft extreem goedkoop. Grappig feitje is trouwens dat als het regent een hoop riksja-rijders een boterhamzakje op hun hoofd zetten tegen de regen, dat ziet er echt heel grappig uit.

Afgelopen donderdag zijn we de sloppenwijk in getrokken met een Nederlandse vrouw Lisa die daar een schooltje heeft. De riksja denderde het asfalt af, hopla de modder in en plots waren we middenin de sloppenwijk. Al bij aankomst kwamen er vele kindjes naar ons toe rennen die ons allemaal een handje wilde geven en achter ons aan liepen. De sloppenwijk waar we geweest zijn is de grootste van Dhaka en bestaat uit zo’n 1 miljoen mensen en dat was duidelijk te merken. Duizenden golfplaten huisjes dicht op elkaar en heel veel mensen en kinderen (op blote voeten) door de modderige straten. De “huisjes” hadden soms wel 2 verdiepingen (1 zuchtje wind en het ligt plat) en wat ik nog het meest bizar vond was dat mensen die in een sloppenwijk wonen gewoon huur moeten betalen! De sloppenwijk bestaat uit verschillende wijkjes en ieder wijkje heeft zijn eigen (rijke) huurbaas, aan wie de mensen die al niks hebben huur betalen. Wat ik ook echt niet verwachtte was dat de sloppenwijk alles heeft wat een normale stad ook heeft. Er zat een kapper, groenteboer, supermarkt, riksja-bedrijf, klusbedrijfjes en nog veel veel meer winkels. Allemaal op zijn sloppenwijk's, maar het zat er allemaal wel.

Het schooltje van Lisa was erg leuk om te zien. Het bestaat uit een naailokaal, een klaslokaal voor een soort brugklas en een crèche voor de broertjes/zusjes van de scholieren waar ze normaal op zouden moeten passen als ze niet naar school gingen. In de crèche kregen de kindjes net die dag nieuw speelgoed meegebracht uit Nederland en dat was echt super om te zien. Ik heb nog nooit een kindje zo zien genieten van een doodgewone simpele knuffel. Het deed je heel erg beseffen hoe verwend wij vroeger eigenlijk waren, want ik had wel 100-en knuffels thuis. Wat ik ook heel grappig vond was dat dierengeluiden in iedere taal natuurlijk hetzelfde zijn. Tijdens het spelen met de knuffels konden we ondanks dan we elkaars taal niet spraken toch goed spelen, miauw en kwakwak doen die dieren daar ook gewoon.

Over 3 weken gaan we op dit schooltje een les geven over hygiëne en hoe ziektes worden overgebracht. Dat wordt nog een hele klus, aangezien ze nauwelijks Engels spreken, maar we hebben er erg zin in iets te kunnen doen voor Lisa, ook al is het maar klein.

Na de sloppenwijk vertrokken we ’s avonds uit het chaotische Dhaka voor ons eerste tripje de natuur in. De busrit leek op een gegeven moment erg op een schoolreisje van vroeger, want onze 2 gidsen Johnny en Nirop, en onze chauffeur mr. Moon (we konden zijn naam niet uitspreken, maar het betekende maan op zijn Bengaals) wilden graag wat ‘typical Dutch songs’ horen. Het was maar goed dat ze niet konden verstaan wat we zongen, want het tietenlied schalde al snel door het busje.

Na zo’n 7 uur (file)rijden kwamen we om 01:30 ’s nachts aan bij onze bestemming, Sylhet, waar we het komende weekend zouden doorbrengen. Wat een verschil met Dhaka! Geen toeterend verkeer (eigenlijk überhaupt geen verkeer), geen 35 graden maar een stuk koeler, frisse niet-stinkende lucht en echte natuurgeluiden. We waren echt in the middle of nowhere. Het hostel heette “Eco-cottage” en bestond dan ook uit rieten hutjes met gekko’s en kakkerlakken (maar die waren we al gewend) die door de kamer en zelfs in de klamboes liepen. Het was een geweldige eerste jungle-experience.

Na de volgende ochtend een beetje uitgeslapen te hebben gingen we op stap. De gidsen waren we al snel een beetje beu (de een was een nog grotere toerist dan wij zelf waren, omdat hij als stagair-gids mee was en de ander was een popiejopie Bengaal die nogal van knuffelen hield), maar desondanks was het erg gezellig en keken we erg uit naar wat de dag ons brengen zou. Onze eerste stop was bij een theefabriek. Grappig om te zien waar mijn dagelijkse drankje in Nederland nou toch eigenlijk vandaan komt! Grote tanks en machines met kilo’s groene blaadjes werden daar verwerkt tot thee en heel de fabriek rook en voelde dan ook alsof we in een theepot met veel te sterke thee liepen. Hierna ging onze tocht langs schattige hindoestaanse dorpjes met een hoop koeien verder en na een klein half uurtje stopte de bus ineens omdat hij niet verder kon: tijd voor een kleine wandeling. Langs prachtige thee- en rijstvelden door de modder banjerend kwamen we aan bij 2 kleine klei-huisjes met daarin een groot weefraam. Hier woonde een familie die sjaals weefden en de dochter des huizes deed ook een klein stukje voor hoe ze dat deden. We hebben allemaal een sjaal gekocht, want het voelde erg bijzonder te weten waar de sjaal precies vandaan komt en hoeveel werk het gekost heeft (per sjaal zo’n 2 dagen fulltime weven!). Terwijl we daar waren barstte er een tropisch regenbuitje los, maar na even wachten konden we het nu nog gladdere bospaadje weer aflopen en terug de bus in. Onze schoenen hadden de tocht amper overleefd, maar we mochten nog net van mr. Moon de bus in met onze modderpoten. Na een pittige lunch (wanneer niet, verrassend) in een stadje vlakbij vertrokken we richting een klein dorpje midden in het regenwoud, waar ze de plaatselijke noot (een soort kauwtabak) verbouwen en verkopen. Menig Bengaal kauwt daar gedurende de dag op en je krijgt er hele lelijke roodachtige tanden van. Het dorpje was gelegen op een heuvel en was erg indrukwekkend. Het leek net alsof we in de film Jungleboek liepen en dat ook Tarzan ieder moment om de hoek kon komen slingeren. De laatste stop van de dag was een klein theeterrasje langs de kant van de weg waar ze thee maakten met verschillende lagen kleuren. Iedere laag bestond uit een andere smaak (en dichtheid) en de een was nog zoeter dan de andere. Vermoeid doken we ’s avonds ons bed (bestaande uit een plank met een laken) in hopend dat we de nacht wederom gekko-vrij zouden doorkomen.

De gekko-vrije nacht was gelukt en de volgende ochtend gingen we weer fris en fruitig op weg langs de mooiste rijstvelden met zingende mensen, schattige dorpjes met kleihutjes en heel veel groen. Onze eerste stop die dag was bij zogenaamde ‘wetlands’, ofwel een soort groot meer tussen de weilanden. We zagen in de verte al iets in het water liggen en jawel, dat was een “bootje” waar we op gingen varen. Het was een soort vlotachtige kano met een kleine ronde overkapping in het midden. Het schommelde erg met opstappen, maar toen we eenmaal ons gewicht verdeeld hadden zaten we op waterniveau, maar stabiel (tot er een spin op me sprong en Lauren en ik zo gilden en spartelden dat we behoorlijk schommelden, maar alé). De laatste trip van de dag en van het hele weekend bestond uit de echte jungle van Bangladesh. Het spinnetje wat me op de boot had aangevallen was niks vergeleken met de monsterspinnen die daar zaten! Man o man, ze waren zo groot als je hand en hingen daar echt overal tussen de bomen en planten. Worst nightmare, maar ik heb het overleefd. Halverwege de tocht moesten we plotseling heel zachtjes doen en wat we al hoopten gebeurde: echte gibbon-apen! Op nog geen 10 meter afstand sprongen en slingerden ze boven ons. Na lang vol bewondering te hebben gekeken werden de apen onrustig en begonnen ze de aanval in te zetten door met poep te gooien: tijd om te gaan dus. Na nog langs wat ananas-velden gereden te zijn zat het weekend er weer op. We hebben onwijs veel gezien en het was echt een welkome break na onze drukke week in het ziekenhuis. We kijken nu ook nog meer uit naar de trip eind oktober naar de mangroven-moerassen waar we hopelijk Bengaalse tijgers en krokodillen (van een afstandje) gaan ontmoeten.

Deze week lopen we mee op de ondervoeding-afdeling. Heel veel magere kindjes (kindjes van 2 die nog niet eens 5 kilo wegen), maar tegelijkertijd ook ontzettend goed om te zien hoeveel aandacht er hier wordt besteed door de kinderen niet alleen te hervoeden maar ook de moeders te leren hoe ze hun kinderen thuis het beste, gezondst en goedkoopst te eten kunnen geven. Ben heel benieuwd wat de rest van de week gaat brengen!

De tijd hier gaat ontzettend snel, we zitten hier nu al weer 2 weken!
Time flies when you're having fun. :)

Bāṅgālī baṛa cumbana!