Kroeluurtjes, hordes mensen en wc-perikelen

De week is weer voorbij gevlogen. Er zijn korte flitsen dat ik naar huis wil en verlang naar iedereen thuis en lekker Hollands eten (pap, mam er komt een boodschappenlijstje jullie kant op, bereid je maar vast voor), maar 99% van de tijd wil ik hier voorlopig echt nog niet weg en gaat de tijd veel te snel.

Deze week stonden we op de ondervoeding-afdeling. Persoonlijk vond ik dit de interessantste week tot nu toe, maar wat hebben we een hoop magere kindjes gezien. Gelukkig weten ze in dit ziekenhuis heel goed hoe ze er mee om moeten gaan en worden ze zelfs na ontslag nog gevolgd in een soort klasje waar ze af en toe heen kunnen om les te krijgen in gezond voedsel bereiden. We zijn zelf ook naar een van deze lessen geweest en hebben daar traditionele ‘katchouri’ en ‘haloua’, een soort Olvarit maar dan Bengaals, mogen proeven. De hoofdingrediënten zijn rijst, linzen, bloem, spinazie en bruine suiker. De hartige variant, katchouri, was best lekker (baby-voedsel is niet pittig, genieten!), maar de zoete variant, haloua, was echt super super vies. Na één hapje zagen ze al dat we het niet erg konden waarderen en moest al het personeel hard lachen. Gelukkig konden we het toen wel beleefd laten staan. Voor wie er nog enthousiast geworden is: de recepten hebben we meegekregen.

Naast dat kindjes met ondervoeding er natuurlijk niet gezond uit zien, zijn ze wel superschattig. Onder andere door het ‘leuke’ bijverschijnsel dat kinderen met ondervoeding lange wimpers krijgen. Bengaalse baby’s zijn al schattig, maar dat maakt ze nog schattiger (al is de oorzaak natuurlijk niet zo leuk).

Zoals ik een stukje terug al zei is de behandeling in dit ziekenhuis erg goed. Het bestaat uit drie stappen en dus ook drie afdelingen. De eerste is de echte ziekenhuis-afdeling, waar de kindjes met ondervoeding liggen die nog diarree of een longontsteking doormaken en dus nog echt ziek zijn. Als ze beter, maar nog steeds ondervoed, zijn gaan ze naar de tweede afdeling. Dat is een soort klein zaaltje waar een hoop baby’s met moeders dicht op elkaar op een soort reuzebedden verblijven en waar ze heel de dag kunnen spelen en waar de moeders begeleid worden met de voeding. Zodra ze een bepaald doelgewicht bereikt hebben mogen ze hierna naar huis, waarna ze af en toe naar de lessen kunnen over voedsel waar ik het al over had met het olvarit-gedeelte (de derde stap).
Voor ons was de tweede afdeling niet alleen een speelparadijs, maar ook een waar knuffel- en kroelparadijs. Uren konden we doorbrengen met spelen en kroelen met de baby’s en kinderen. Ze waren superlief en de meeste konden alleen maar lachen. Wat wel grappig is, is dat Bengaalse baby’s geen luiers dragen en alleen soms een broekje aan hebben, maar het meeste van de tijd in hun blote pielemuisjes liggen. Als er dan 2 ronde bruine billetjes jouw kant op draaien tijdens het knuffelen word je toch wel even zenuwachtig. Als de baby’s hun behoefte moeten doen gebeurt dit meestal gewoon op bed, in een emmer of op de moeder. Het was dus een kwestie van tijd voordat een van ons belaagd zou worden tijdens onze dagelijkse kroelronde. En ja hoor, Meike zat net een paar minuten met een baby tegen zich aan en ze kreeg al een mooi straaltje over zich heen. Leedvermaak is het beste vermaak, en dat voelden we nu al helemaal (behalve Meike dan, haha).
Naast alle leuke dingen die we meemaken zijn er natuurlijk ook minder leuke momenten. Waar ik deze week heel erg van schrok was dat er moeders naar ons toekwamen met hun baby en ons vroegen of we ze niet mee naar Nederland konden nemen. Ze wilden dus hun kind afstaan omdat ze wisten dat wij het een luxer leven konden geven. Echt bizar en niet te omschrijven.

Jammer dat ook deze week weer zo snel voorbij is gegaan, maar we hebben veel geleerd en vooral het babyknuffelen was een groot succes. Gelukkig zal dat ook nog vaak voorkomen als we volgende week in de geboortekliniek in het stadje Matlab verderop meelopen!

- Terwijl ik dit typ vliegt de stroom er voor de 100e keer uit, en dan is zo’n licht gevende laptop toch handig. Eva rent voorbij met een knijpbaar-leeslampje op haar shirt geknepen om verder te kunnen met de was, behoorlijk grappig. -

Ons noem-zo-veel-mogelijk-dingen-op-waar-je-trek-in-hebt-momentje komt steeds vaker voor. Een iemand begin meestal met “Ohh, ik heb opeens zo zin in chocoladepepernoten” en al snel schallen er 6 vrouwenstemmen door elkaar “OJAAAA, lasagna van de aldi!”, “Wraps met kip, pijnboompitjes, pesto en sla!”, “ohhhhh een McKroket!”. We mogen echt niet klagen over het eten wat we krijgen, maar zo af en toe hebben we onze momentjes.

Helaaspindakaas zit ik sinds een paar dagen weer in de ziektewet. Het was te verwachten als je zo lang in Bangladesh bent en de rest had het al gehad toen ik op bed lag met griep, maar nu is het dan “eindelijk” zo ver…... Bengaalse diarree (of zoals de dokters het continu noemen “Loes wotterie stoel”).
Ik zal jullie het gros van de details besparen, maar het ruikt niet naar roosjes en het ziet er uit als slecht bereidde chocomel. Hopelijk trekt het snel een beetje bij voordat we naar Matlab gaan!

Ondanks mijn "Bengaalse omstandigheden" ben ik gisteren toch meegeweest op onze eerste field trip. Een field trip houdt in dat je, vaak op een stukje rijden, een stadje bezoekt om te kijken hoe het er 'in het veld' aan toegaat. Om 05:45 stonden we klaar voor een 4-uurdurende hobbelige luidtoeterende tocht naar Shahjadpur, een dorp gelegen aan een grote rivier in het Noord-Westen van Bangladesh. We hebben hier weer zoooo veel gezien. De dag begon in een Guest House waar we thee geserveerd krijgen met de meest smerige snack tot dusver. Het zag er uit als een bolletje mozzarella, was gemaakt van suiker en melk en smaakte naar zoete kots. Ik kon het gelukkig skippen omdat ik me al niet zo lekker voelde, maar voor de rest heeft bijna iedereen het uit beleefdheid toch een eind opgegeten.Ik zeg expres bijna iedereen, want Sanne stopte het onder luid gelach en gejoel van ons toen ze even niet keken snel in een plastic zakje in haar tas.
Na deze smakelijke aangelegenheid gingen we naar een soort huisartsenpraktijk waar we al schrokken van het aantal mensen wat zich om ons heen verzamelden, maar dat werd in het echte ziekenhuis van het dorp alleen maar erger. We waren naar hun zeggen de tweede blanken die ze zagen. Bij aankomst bij dit grote ziekenhuis verzamelde het halve dorp zich dan ook rond de bus en de hele horde heeft ons gedurende de hele rondleiding door het ziekenhuis gevolgd, naar ons gestaard en foto’s gemaakt. We voelden ons echte beroemdheden en wachtten op het moment dat we handtekeningen uit moesten gaan delen (wat niet gebeurden, overigens).
Het ziekenhuis, gespecialiseerd in geboortes, was heel indrukwekkend om te zien. Na een gesprek met de directeur kregen we een rondleiding. Op de afdeling kregen de meeste van ons al snel weer een baby in de handen gedrukt (helaas voelde ik me niet echt lekker genoeg om baby’s te kroelen, maar dat haal ik nog wel in volgende week) en werd er weer druk geknuffeld. In dit ziekenhuis hadden ze nog veel minder dan wij in de hoofdstad Dhaka hebben, maar toch waren ze erg trots en tevreden. Het was voor ons onvoorstelbaar hoe het er aan toe ging. Er lagen naast de normale bedden ook matrassen op de grond, er was geen airconditioning (geen overbodige luxe als het 35 graden is) en de gebruikte was/wc-teiltjes stonden nog onder de bedden. Na de nodige verbazing mochten we een kijkje nemen in de operatiekamer. Echt heel raar om dat te zien in vergelijking met de operatiekamers in Nederland. Totaal niet steriel en heel weinig instrumenten en spullen. Zal er proberen foto’s op te zetten, want het is erg moeilijk uit te leggen.
Hierna was het tijd voor ons volgende bezoek. Na uitgezwaaid te zijn door dezelfde tientallen mensen gingen we naar het huis van de dorps-vroedvrouw. Bij haar huis had ze een soort hutje met een bed, speciaal voor de bevallingen. Zij nam ons ook mee het dorp in naar een aantal zwangere vrouwen. Een van de vrouwen, of eerder meisjes, was nog niet eens 16 jaar, maar voor hier is dat heel normaal en ze waren er erg trots op. Het was, ondanks dat het allemaal erg anders is, heel mooi om te zien dat het in zo’n dorp toch best goed geregeld is met zo’n kundige vroedvrouw, al hebben ze weinig instrumenten om mee te werken. Na nog een korte stop bij een weef-fabriekje met heel veel weeframen in een kleine ruimte, was het tijd voor de lunch en mochten we (niet met onze billen bloot) melk uit een kokosnoot drinken. Het lijkt tropischer dan dat het is, want ik vind het heel erg vies. Ik vond het persoonlijk smaken naar water gemengd met een hoop paracetamollen en reispillen, maar er waren er van ons die het erg lekker vonden, dus het zal aan mij gelegen hebben die dag. Hierna volgden de lange reis op weg naar huis. Na behoorlijk lang in de file te hebben gestaan kwamen we vol nieuwe indrukken dan eindelijk om 21:30 thuis en zijn we allemaal gelijk ons bed ingedoken. Het was erg bijzonder dit mee te mogen maken en we kijken uit naar onze volgende field trips.

Nu is het hier weekend en genieten we van het uitslapen en ontspannen dingen doen zoals souvenirs shoppen en dergelijke. Zondagochtend vroeg vertrekken we richting Matlab voor alweer een week vol baby’s (echt zo balen al dat geknuffel), waar we heel veel zin in hebben.
Voor nu duik ik mijn bed in voor hopelijk een nacht zonder kramp en nachtelijke wc-bezoekjes.

Bāṅgālī baṛa āliṅgana!

PS: Geen blog zonder kakkerlak-update! Momenteel is onze kamer al ruim een week kakkerlakvrij, maar een verdieping onder ons is de volgende generatie kakkerlakken gespot die hier voorkomen in het seizoen na de moesson: de vliegende kakkerlak. Hopelijk zijn het laagvliegers en blijven wij op de 3e verdieping gespaard, brrrr.