Backpack vol baby's

De eerste week zit er al weer ruimschoots op en deze tweede week was natuurlijk heel relaxed begonnen met een paar dagen weg naar de Victoria Falls in Livingstone.
Ons hostel was een waar paradijsje met zwembad, lekker eten en drinken en grote loungebanken vol met chille kussens. Belachelijk hoe erg het al als een verademing voelde na slechts 1 week in Macha te zijn geweest. Verharde wegen, winkels, drukte van mensen, een zwembad, geen rood zand, geen spinnen of andere enge beesten, geen zieke mensen of zielige verhalen; even terug in de bewoonde wereld.

Van het zwembad en de ligstoelen hebben we optimaal gebruik gemaakt in de 36 graden en brandende zon, om een kleine poging te doen een beetje bij te kleuren en onze opvallende witte verschijning hier iets minder wit te laten zijn. De 2e dag deden Joske, Cassandra en Alyson het wat rustig aan, terwijl ik op pad ging voor een aantal excursies. Mijn dag begon nog voor zonsopkomst met allereerst het zogenaamde 'microlighten', wat echt heeeel bijzonder was. Hierbij vloog ik in een soort open vliegtuigje over Zimbabwe, Zambia en in het bijzonder natuurlijk de Victoria Falls met een adembenemend uitzicht van de natuur en vele wilde dieren. En omdat het dus helemaal open is, is het een hele vreemde gewaarwording dat je zo hoog in de lucht hangt. Het voelt een beetje alsof je door de lucht vliegt, terwijl je op een soort skelter zit; heel onwerkelijk, maar wel echt heel erg gaaf. Daarna ging ik voor een tour naar de zogenaamde "Devil's Pool", ofwel een klein natuurlijk gevormd badje net aan de rand van de Victoria Falls, die daar recht voor je neus zo'n 108 meter naar beneden kletteren. Een beetje spannend was het wel om daar in te springen en nog spannender vond ik het voor de gids die gewoon over het randje heen en weer liep te stunten (!!), maar het gevoel dat je bovenaan zo'n hoge waterval zit met het daarbijbehorende uitzicht was ook een hele vette ervaring.

Na 2 dagen zijn we al weer terug naar Macha gereden, want er moet immers gewoon een coschap gelopen worden. Back to the middle of nowhere!

De kinderafdeling vind ik tot nu toe heel leuk, maar ook best heftig. Ik vind het soms erg moeilijk om om te gaan met de andere manier van werken in bijvoorbeeld het, in mijn ogen, random geven van medicijnen of het handelen in spoedsituaties. Echte spoed lijkt niet te bestaan en helaas heb ik daarbij ook moeten ervaren dat niet alle kinderen het overleven op de afdeling. Gelukkig overheersen de succesverhalen, maar het is soms wel even slikken.
Alle kinderen zijn trouwens wel echt heel schattig hier in Macha. De grote bruine bambi-ogen, stralende lach en superlieve kroeskrulletjes overwinnen me steeds weer. Ik zou mijn backpack het liefst helemaal volstoppen met baby's. Overigens zou ik ze dan wel hernoemen, want ze krijgen hier echt de gekste Engelse namen, zoals bijvoorbeeld Soft, Nice, Obvious, Precious, Prince, King, Careless of de ergste: Mistake. Niet echt de kindernamen die ik in gedachten zou hebben..

De dagen op OK zijn leerzaam, maar vooral heel goed om de verschillen met Nederland te ervaren. Waar in Nederland de operatieassistentes me altijd enorm beangstigde met hun, soms panische, strenge regime betreft steriliteit, is dat hier wat minder belangrijk. Als je bijvoorbeeld je handen gaat wassen om steriel te staan, doe je dit in een soort wasbak met een blokje zeep en een borsteltje die wordt hergebruikt, zonder gebruik van handalcohol en zeker niet dat je de kraan dicht kan draaien met je elleboog of de deur kunt openen met een voetpedaal. Gelukkig hebben ze wel steriele handschoenen, waar ze er dan vervolgens 2 paar van over elkaar dragen. En als iemand zich per ongeluk onsteriel maakt met steriele handschoenen aan, is dat geen probleem en word er gewoon verder gegaan. Verder is de persoon die opereert (en ik zeg expres niet de chirurg of dokter, want het kan ook een soort verpleegkundige zijn) ook de persoon die de anesthesie regelt (en dus ook gelijk de anesthesist, ja). Algehele narcose gaat hier onder ketamine en als ze geluk hebben is er voorraad om een ruggeprik te kunnen zetten. In tegenstelling tot de fancy OK-pakjes die wij in Nederland hebben, draag je hier een soort katoenen felgekleurd (in welke kleur je maar kan bedenken) pakje of als je pech hebt, een felgekleurd katoenen jurkje. Met een charmant paars lapjesmutsje. Try to picture it.

De tijd in het ziekenhuis is zeker leerzaam en leuk, maar af en toe voelen we ons ook wel een beetje verloren. Het is deze weken vaak heel rustig in het ziekenhuis en als er slecht weer voorspeld is zoals de komende week, is het nòg rustiger, omdat mensen de reis naar het ziekenhuis niet durven te maken. Daarnaast lijken de dokters niet echt een schema te hebben wie wanneer waar moet staan, en zo kan het ook maar eens voorkomen dat je 2 uur lang op de SEH zit te wachten voor er een dokter komt die je kan begeleiden. En aangezien Tonga niet onze moedertaal is, is communicatie niet altijd mogelijk als er geen Engelssprekende vertaler aanwezig is. Ik denk dat de mentaliteit van het rustig aan doen ons nog een beetje moet bekomen, maar dat komt vast vanzelf.

Verder vind ik een van de grappigste dingen in Zambia hier verder dat iedereen, maar dan ook werkelijk iedereen, je gedag zegt met "Helloooooo, how are you?", omdat 'hallo' in de Zambiaanse talen uit 1 woord als 'hallo-hoe-gaat-het' bestaat en ze het dus letterlijk terugvertalen. Daarnaast is het ook een soort beleefdheidsvorm. Het is dan ook echt not done om niet eerst uitgebreid te groeten, alvorens je vraagt wat je nodig hebt, zoals bijvoorbeeld in een winkeltje.
Wat ik overigens echt NIET meer grappig vind, is de hoeveelheid spinnen hier en dan met name de zogenaamde 'rainspiders', een kruising tussen een schorpioen en een spin. Ze hebben haren, je ziet ze ademen zo groot zijn ze en hebben een soort van klauwvoorpootjes. Vorige week hadden we er een in de woonkamer zo groot als onze handpalm, wat met onze spinnnenfobieën echt bijna niet te handelen was. Na ongeveer 20 minuten van volle paniek genoeg moed verzameld te hebben gingen we hem te lijf met voorwerpen die we konden vinden die groter waren dan dat beest. Een slipper of een tijdschrift gingen deze keer de truc niet doen, dus een stoel, een koekepan en een bezem moesten er aan te pas komen. Hij wilde gewoon niet dood, want het enge aan die beesten is dat ze supersnel rennen en ons dus vaak te snel af zijn. Echt gemene krengen, maar hij eindigde uiteindelijk plat en in vele vele stukjes; 1-0 voor ons tegen de joekelspin. De 'normale' spinnen (voor Nederlandse begrippen al joekelspinnen) doen ons al niet zo veel meer, maar waar ik vroeger als klein meisje onder mijn bed keek of er geen monsters zaten, doe ik dit nu weer, maar nu voor echte 8-potige monsters.

De tweede week is inmiddels ook al weer bijna om en volgende week is helaas de laatste week met Joske hier. Heb haar nog geprobeerd te overtuigen te blijven, maar ze heeft helaas al veel leukere reisplannen in het vooruitzicht, dus vooruit dan maar ;) Voor nu, op naar week 3!

Muchale Kabotu! (Doeiii!)